Większość utraty wagi [tłuszczu] następuje „poprzez oddychanie”

Większość utraty wagi [tłuszczu] następuje „poprzez oddychanie”

17 grudzień 2014

Chociaż w okresie świątecznej gorączki jest to często spychane na bok, w okresie poświątecznym utrata masy ciała ponownie znajdzie się na szczycie wielu naszych priorytetów. Ale gdzie trafia nadwaga, gdy ją tracimy? Odpowiedź udzielona przez nowy artykuł może być zaskoczeniem.

Według naukowców z University of New South Wales w Australii, gdy tracimy wagę, większość z niej jest wydychana w postaci dwutlenku węgla. Ich praca została opublikowana w świątecznym wydaniu The BMJ.

Profesor Andrew Brown i Ruben Meerman zgłosili powszechne błędne przekonanie na temat tego, jak tracimy wagę, stwierdzając, że lekarze, dietetycy i trenerzy personalni są równie winni niewiedzy. Większość uważała, że ​​tłuszcz jest przekształcany w energię lub ciepło, „co narusza prawo zachowania masy”, piszą.

Inni uważali, że tłuszcz może być wydalany z kałem lub przekształcany w mięśnie. Te odpowiedzi mogły wywołać westchnienia u Browna i Meermana, którzy teraz sformułowali obliczenia ilustrujące, jak faktycznie „chudniemy”.

Nadmiar węglowodanów i białka w diecie jest przekształcany w rodzaj tłuszczu zwany trójglicerydami. Kiedy ludzie próbują schudnąć, próbują metabolizować te trójglicerydy, zachowując jednocześnie nienaruszoną masę beztłuszczową, wyjaśniają autorzy.

Trójglicerydy składają się z trzech rodzajów atomów: węgla, wodoru i tlenu. Cząsteczki triglicerydów mogą zostać rozbite tylko przez uwolnienie tych atomów w procesie znanym jako utlenianie.

 

Śledząc atomy

 

Naukowcy postanowili prześledzić drogę tych atomów opuszczających ciało. Odkryli, że gdy 10 kg tłuszczu zostało utlenione, 8,4 kg zostało przekształcone i wydalone jako dwutlenek węgla (CO₂) przez płuca, a 1,6 kg stało się wodą (H₂0).

Aby utlenić 10 kg ludzkiego tłuszczu, naukowcy obliczyli, że należy wdychać 29 kg tlenu. W wyniku utleniania powstaje łącznie 28 kg CO₂ i 11 kg H₂0.

„Nic z tych procesów biochemicznych nie jest nowe”, mówią autorzy, „ale z nieznanych przyczyn wydaje się, że nikt wcześniej nie pomyślał o wykonaniu tych obliczeń. Ilości są całkowicie zrozumiałe, ale byliśmy zaskoczeni liczbami, które się pojawiły”.

Wyniki sugerują, że płuca są głównym narządem wydalniczym dla utraty wagi, a woda [H₂O] wytwarzana przez utlenianie opuszcza ciało w moczu, kale, oddechu i innych płynach ustrojowych.

Przeciętnie osoba ważąca 70 kg wydycha około 200 ml CO₂ w 12 oddechach na minutę. Autorzy obliczyli, że każdy oddech zawiera 33 mg CO₂, w tym 8,9 mg węgla. Łącznie 17.280 oddechów w ciągu dnia spowoduje pozbycie się co najmniej 200 g węgla, przy czym mniej więcej jedna trzecia tej utraty masy następuje podczas 8 godzin snu.

Węgiel utracony podczas wydechu jest zastępowany jedynie poprzez spożywanie żywności i napojów, takich jak soki owocowe, mleko i napoje bezalkoholowe. „Utrzymanie wagi wymaga po prostu, abyś włożył z powrotem mniej poprzez jedzenie niż wydychałeś poprzez oddychanie” – stwierdzają autorzy.

 

„Jedz mniej, ruszaj się więcej”

 

Ilość węgla, którą tracimy, można zwiększyć dzięki ćwiczeniom. Zastępując godzinę odpoczynku godziną umiarkowanych ćwiczeń, takich jak bieganie, tempo przemiany materii wzrasta siedmiokrotnie, usuwając z organizmu dodatkowe 40 g węgla, zwiększając dzienną całkowitą ilość o około 20% do 240 g.

Można to jednak łatwo zrównoważyć niezdrowym odżywianiem. Na przykład pojedyncza 100-gramowa muffinka [babeczka]  dostarcza około 20% całkowitego dziennego zapotrzebowania energetycznego przeciętnej osoby. „Aktywność fizyczna jako strategia odchudzania jest zatem łatwo udaremniana przez stosunkowo niewielkie ilości nadmiaru jedzenia” — piszą autorzy. Rozwiązanie jest tradycyjne — „jedz mniej, ruszaj się więcej”.

„Zalecamy uwzględnienie tych koncepcji w programach nauczania przedmiotów ścisłych w szkołach średnich i kursach biochemii na uniwersytetach, aby skorygować powszechne błędne przekonania na temat odchudzania” — podsumowują.

Chociaż wyniki artykułu mogą zmienić sposób rozumienia odchudzania, strategie odchudzania powinny pozostać niezmienione. Jedzenie mniejszej ilości jedzenia i więcej ruchu to pewny sposób na walkę z przejadaniem się w okresie świątecznym.

Na początku tego miesiąca w czasopiśmie The Journal of Pediatrics opublikowano nowe badanie, z którego wynika, że ​​dwa zaburzenia snu – przewlekły brak snu i problemy z oddychaniem w czasie snu – podwajają ryzyko otyłości u dzieci.

Źródło: Majority of weight loss occurs ‘via breathing’

 

Zobacz na: Przełom w dziedzinie tkanki tłuszczowej – dr Ellington Darden
Priorytet oksydacyjny, częstość posiłków i gospodarka energią uzyskiwaną  z pożywienia i wydatkowaną na skutek wysiłku fizycznego: następstwa dla długości życia, otyłości i chorób kardiometabolicznych

Platforma szachowa mierzy kalorie spalone podczas gry w szachy online

 

„Biorąc pod uwagę gwałtownie rosnące wskaźniki nadwagi i otyłości oraz duże zainteresowanie tym tematem, istnieje zaskakująca ignorancja i zamieszanie dotyczące procesu metabolicznego utraty wagi wśród ogółu społeczeństwa i pracowników służby zdrowia. Natknęliśmy się na powszechne błędne przekonania na temat tego, jak ludzie tracą na wadze wśród lekarzy rodzinnych, dietetyków i trenerów personalnych. Większość ludzi uważała, że ​​tłuszcz jest przekształcany w energię lub ciepło, co narusza prawo zachowania masy. Podejrzewamy, że to błędne przekonanie jest spowodowane mantrą „energia do wewnątrz/energia na zewnątrz” i skupieniem się na produkcji energii na kursach biochemii na uniwersytetach. Inne błędne przekonania dotyczyły tego, że metabolity tłuszczu są wydalane z kałem lub przekształcane w mięśnie. Przedstawiamy nowe obliczenie, aby pokazać, jak „chudniemy”.” – BMJ 2014; 349; When somebody loses weight, where does the fat go?

Ryc. 2: Gdy ktoś traci 10kg tłuszczu (triglicerydów), 9,4 kg jest wydychane jako CO2. Pozostała część z 28 kg całkowitego wytworzonego CO₂ jest dostarczana przez wdychany tlen. Płuca są zatem głównym narządem wydalniczym w procesie odchudzania. (W tym obliczeniu pomija się tłuszcz, który może być wydalany jako ciała ketonowe w określonych warunkach (pato)fizjologicznych lub przy niewielkich ilościach beztłuszczowej masy ciała, której azot może być wydalany jako mocznik)