Nie obchodzi mnie to – Jack Donovan
Ten esej został pierwotnie opublikowany online w 2014 roku, ale nie jest już dostępny. Czytelnik niedawno poprosił o link, więc pomyślałem, że podzielę się nim ponownie. Jeśli spodobał ci się ten esej, rozwinąłem ten temat w mojej książce Becoming a Barbarian, którą osobiście uważam za najlepszą w formie audiobooka.
(Nie jestem pewien, o co dokładnie chodzi z tym kawałkiem Shoshany. Jeśli dobrze pamiętam, chodziło o jakąś feministkę chodzącą po Nowym Jorku, która skarżyła się, że mężczyźni uważają ją za atrakcyjną, i mówiła o tym. Kiedyś komentowałam takie rzeczy. Teraz staram się nie zwracać uwagi na “gorący temat” tygodnia. Bo naprawdę mnie to nie obchodzi 🙂
Nie obchodzi mnie to
Te cztery magiczne słowa mogłyby zakończyć tak wiele sporów.
Większość apeli w imię sprawiedliwości społecznej opiera się na podstawowym założeniu uniwersalnego altruizmu. Zakładają, że obchodzi cię, gdy coś złego dzieje się komukolwiek, gdziekolwiek, i radzą ci podjąć jakieś działania, by ulżyć lub zapobiec czyjemuś cierpieniu.
Ludzie reagują pytaniem, czy ta obca osoba, gdzieś, naprawdę cierpi, czy też cierpi bardziej niż ktokolwiek inny. Badają okoliczności rzekomego cierpienia i motywy ludzi, którzy je ujawniają.
Spierają się o szczegóły i proporcje cierpienia i wskazują na swoje własne, rzekomo porównywalne cierpienie lub cierpienie jakiejś osoby lub osób, które rzekomo cierpią bardziej.
Gdy się spierasz, już cię mają.
Jak już się kłócisz, to zgodziłeś się, że możesz się przejmować, albo byś się przejmował – że teoretycznie powinieneś się przejmować – biorąc pod uwagę zadowalające dowody i argumentację.
Ale co by powiedzieli, gdybyś przestał udawać, że w ogóle ci zależy? Nie byłoby sensu spierać się o szczegóły.
Oczywiście, jako normalni ludzie, zawsze możemy wyobrazić sobie siebie w pozycji innego człowieka. Możemy wczuć się w innych – to właśnie sprawia, że filmy i powieści działają. Ale tak naprawdę nie możemy przejmować się cierpieniem każdego pojedynczego mężczyzny i kobiety na planecie. Pomysł, że powinniśmy, jest szalony i nieludzki. Tak wiele z tego, o czym ludzie mówią, że ich to obchodzi, to tylko emocjonalna pornografia, która może ich skłonić do akrobatycznych popisów moralnych i politycznych.
Widzę całą tę propagandę w sieci, która mówi mi, co NIE jest w porządku i jak mam się czuć wobec obcych i innych grup ludzi. Jeśli uda im się przekonać mnie, że zależy mi na tych obcych i ich nieszczęściu, mam przyjąć odpowiedzialność za to nieszczęście i zrobić wszystko, co w mojej mocy, by je złagodzić.
To wszystko jest manipulacją – politycznym wyrywaniem jednego kawałka ludzkiego cierpienia z niewyobrażalnego ogromu ludzkiego cierpienia, wszystko po to, by służyć tej czy innej agendzie.
Jakiemuś dziecku w Afryce prawdopodobnie odcięto głowę nożem do masła, podczas gdy jakaś laska o imieniu Shoshana przeżyła koszmar zaczepek w Nowym Jorku. Nikogo to nie obchodziło, bo nie kazano im się tym przejmować. Biorąc pod uwagę ich zauważalną klasę społeczną i płeć, faceci, którzy wyrażali swój podziw dla Shoshany, prawdopodobnie doświadczyli znacznie większej brutalności niż zaczepki z podtekstem seksualnym. I nikogo to nie obchodziło, kiedy to się stało. Shoshana jest tylko piszczącym kołem, które chce być smarowane waszymi łzami.
„Eve Ensler: Mamy na sali jakieś pochwy?” – Karen Straughan
Gdybyśmy naprawdę dbali o wszystkich, nigdy nawet nie rejestrowalibyśmy uczuć, mikroagresji czy problemów Pierwszego Świata, bo nasze mózgi byłyby rozwalone od oglądania ultraprzemocy Trzeciego Świata. Oglądalibyśmy, lubili i dzielili się non stop filmami o gwałtach w więzieniach i egzekucjach w piwnicach oraz czytali historie o niewolnictwie seksualnym i prostytucji dziecięcej. Bylibyśmy PRZERAŻENI niesprawiedliwością tego wszystkiego, 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu.
Te rzeczy dzieją się właśnie teraz i w mniejszym lub większym stopniu działy się na różnych poziomach przez całą historię ludzkości.
(Jeśli przemoc faktycznie maleje na całym świecie, jak sugeruje Steven Pinker, to prawdopodobnie częściowo z powodu wysokich wskaźników uwięzienia i powszechnego strachu przed usankcjonowaną przemocą, którą groziły coraz bardziej wszechmocne państwa inwigilacyjne i policyjne w pierwszym świecie. A omnipotentne państwa inwigilacyjne NIE są OK).
Powodem, dla którego ludzie przejmują się tą samą rzeczą w tym samym czasie – czymkolwiek jest dzisiejszy skandal lub wiralowe nagranie wideo – jest to, że wszyscy musimy wybierać. Decydujemy, jeśli nie świadomie, to poprzez nasze wybory, że cierpienie jednej osoby jest ważniejsze niż innej. To, kim my – a może ty, bo nie mówię tu o sobie – decydujemy się przejmować, jest niemal całkowicie arbitralne. Niezależnie od tego, jaka ludzka tragedia przejdzie nam przed oczami lub uszami.
Nie obchodzi mnie, co się dzieje z każdym, wszędzie.
Nie obchodzi mnie to, co dzieje się z obcymi.
To przyznanie się, które brzmi barbarzyńsko oraz jak niewypowiedzianie tabu.
Jest tabu, ponieważ ludziom wmówiono, że mają robić coś, czego nie mogą NIGDY zrobić – dbać w równym stopniu o wszystkich, na całym świecie.
Obchodzi mnie to, co dzieje się z moimi przyjaciółmi, moją rodziną i moim plemieniem. Troszczę się, i nawet w tym momencie używam troski bardzo luźno, o taki rodzaj ludzi, których ogólnie lubię, szanuję lub wspieram. Ludzi, którzy są tacy jak ja, lub którzy są tacy jak ludzie, których ja lubię.
Kiedy ktoś rejestruje opinię lub mówi mi, że mam się czymś przejmować, jeśli nawet myślę o przejmowaniu się, sprawdzam ich. Pytam siebie, czy zainteresowałoby mnie to, co ta osoba ma do powiedzenia, gdyby siedziała ze mną w jednym pokoju.
Czasami tak. Zazwyczaj nie. Prawdopodobnie nie napiłbym się z nimi nawet drinka, ani nie poświęcił im ani jednej chwili mojego czasu.
Jeśli mówią mi, że spotkało ich coś złego, muszę przyznać, że w większości przypadków prawdopodobnie nie obchodzi mnie to. Dlaczego miałoby mnie obchodzić cierpienie tego obcego człowieka, a nie innego?
Jeśli mówią mi, że powinienem się zmienić, pytam: “dlaczego?”, i jeśli jedyną odpowiedzią jest teoretycznie zapobieganie rzekomemu i przyszłemu cierpieniu jakiejś innej grupy ludzi, których nie znam lub na których mi zależy… to… moja odpowiedź brzmi: “po co się męczyć?”.
Zmienię się do pewnego stopnia, aby zyskać honor w oczach ludzi, których szanuję, osobiście lub abstrakcyjnie, ale dlaczego miałbym się zmienić, aby zapobiec nieszczęściu jakiegoś obcego człowieka?
Ta idea, że wszyscy jesteśmy dla siebie nawzajem pasterzami, że wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za szczęście całej ludzkości, jest paraliżującym nonsensem. W najlepszym wypadku trzyma mężczyzn zajętych kłótniami o rzeczy, nad którymi nie mają prawie żadnej kontroli. W najgorszym razie czyni mężczyzn podatnymi na wszelkiego rodzaju manipulacje ze strony ludzi, którzy już zdecydowali, że są jednorazowymi rubinami – jak naiwni emeryci oddający swoje oszczędności charytatywnym naciągaczom lub wysoko postawionym ewangelistom. Mężczyźni w końcu oddają wszystko, co warto mieć, ludziom, którzy są ideologicznie niezdolni nawet do uznania ich poświęcenia.
Nie zachęcam ludzi, by przestali się troszczyć o kogokolwiek, zachęcam ich, by przestali próbować troszczyć się o wszystkich. Jeśli mówisz, że kochasz wszystkich, to tak naprawdę nie kochasz nikogo. Miłość to wybór, akt dyskryminacyjny.
Jeśli nie wybierzesz swojej drużyny – jeśli nie jesteś gotów wyznaczyć granicy między tym, na kim ci zależy, a na kim nie, między “nami” i “nimi” – wtedy będziesz jak ci wszyscy inni frajerzy, którzy dbają o to, kto i na co klikają każdego ranka.
Troszczyć się z pasją, ale z dyskryminacją.
A jeśli naprawdę nie zależy Ci na tym, to powiedz.
“Nie obchodzi mnie to”.
To proste, ale potężne.
Jest wyzwalające, ale też niebezpieczne i heretyckie.
Pomysł, że wszyscy jesteśmy w tym razem i pracujemy w dobrej wierze, aby rozwiązać problemy świata, jest iluzją, która uwięziła nas w szczelnej, nieprzeniknionej sieci syntetycznej przędzy. Jeśli pociągnie się za tę rozmytą różową strunę – to całkowicie nieuzasadnione założenie o powszechnej dobrej woli – społeczeństwo obywatelskie pogrąża się w Hobbesowskiej wojnie wszystkich przeciwko wszystkim, w której nikt nikomu nie ufa.
Kiedy, uwolnieni od naszych przywiązań do wszystkich i wszędzie, znajdujemy się na dryfie w oszałamiającej, zdezorientowanej masie śliniącej się i pożądającej ludzkości, możemy nadać temu wszystkiemu sens i odnaleźć się tylko wtedy, gdy tworzymy dyskryminujące sojusze i nowe plemiona zbudowane na zaufaniu, wspólnych interesach i wzajemnym podziwie – zamiast być związanymi wielkim kłamstwem miłości do wszystkich bliźnich.
Źródło: I.Don’t. Care.
Zobacz na: Dr Mattias Desmet i Psychologia Totalitaryzmu
System Operacyjny Umysłu – ROZDZIAŁ I: Definicja życia
System Operacyjny Umysłu – ROZDZIAŁ II: Przyczyny Problemów w Psychice i Biznesie
System Operacyjny Umysłu – ROZDZIAŁ III: Cztery proste rozwiązania na każdy problem psychiki i biznesu
Najnowsze komentarze