Transpłciowość: poradnik dla zaniepokojonych rodziców
Sierpień 2015
Źródło: Transgender: a Handbook for Concerned Parents
Wprowadzenie:
Jeśli jesteś rodzicem i podejrzewasz, że Twoje dziecko może być transpłciowe, lub jeśli urzędnik szkolny (lub inny) powiadomił Cię, że Twoje dziecko jest transpłciowe, lub jeśli Twoje dziecko czuje, że jest transpłciowe, prawdopodobnie odczuwasz wiele sprzecznych uczuć i zastanawiasz się, co robić dalej.
Niniejszy poradnik ma na celu rzucenie światła na to, co wydaje się być zjawiskiem niedawnym, ale w rzeczywistości sięga kilku wieków wstecz.
Jestem przekonana, że jeśli rodzice zrozumieją historię transseksualizmu, lepiej zrozumieją obecną sytuację związaną z transseksualizmem i to, jak/czemu/gdzie znajduje się w niej ich (trans)dziecko/nastolatek.
Zacznę od skondensowanej historii ruchu transseksualnego, po której nastąpi przegląd obecnych zaleceń i klimatu, a następnie zakończę kilkoma konkretnymi sugestiami, jak najlepiej przeprowadzić dziecko przez ten kryzys psychicznie i fizycznie bez szwanku.
Historia:
Aby w pełni zrozumieć Ruch Transgenderowy [transpłciowy], ważnym jest, aby najpierw zrozumieć historię. Obecna ideologia pro-transgender ma korzenie w historii homoseksualizmu, zarówno bezpośrednio jak i pośrednio.
Aż do XIX wieku homoseksualizm był uważany za przestępstwo, zarówno aktywnie prześladowany, jak i karany śmiercią. Termin “sodomia” został po raz pierwszy użyty w XI wieku i wywodzi się z biblijnej historii Sodomy z Księgi Rodzaju. W 1533 roku w Anglii uchwalono pierwsze prawo kryminalizujące “obrzydliwy występek sodomii” i czyniące go karalnym przez powieszenie.
Pierwsze wysiłki na rzecz medykalizacji homoseksualizmu wywodzą się z prawnych starań specjalistów z dziedziny medycyny o dekryminalizację homoseksualizmu poprzez argumentowanie, że jest to stan wynikający z wrodzonej wady lub choroby psychicznej.
Karl Heinrich Ulrichs (1825-1895) był XIX-wiecznym niemieckim prawnikiem i wczesnym zwolennikiem praw homoseksualistów. Karl Ulrichs uważał, że homoseksualizm nie powinien być kryminalizowany, jak to było w tamtych czasach. Ulrichs uważał, że zachowania homoseksualne są raczej dziedziczne (ludzie rodzą się tacy) niż wybrane i dlatego twierdził, że homoseksualiści nie powinni być karani. Zaproponował teorię “kobiecej duszy w męskim ciele” jako wyjaśnienie dla siebie i innych jemu podobnych.
Niemiecki lekarz Karl Westphal (1833-1890), jak również inni, byli pod wpływem teorii Ulrichsa. Karl Westfall w swoich pismach dowodził również, że “sprzeczne odczucia seksualne” są wrodzone i nie powinny być ścigane, lecz raczej leczone psychiatrycznie.
Idea Westfalla została przetłumaczona na język francuski przez neurologa Jeana Martina Charcota (1825-1893) w 1882 roku jako “inwersja zmysłu płciowego [contrary sexual sensation]”. Jean Charcot twierdził, że “inwersja” jest zwyrodnieniową chorobą nerwów, którą uważał za poważną chorobę psychiczną, jak również za “perwersję”.
W jednym z takich artykułów Charcot omówił różne “perwersje”, wśród których wymienił zarówno inwersję (homoseksualizm), jak i fetyszyzm, łącząc w ten sposób romantyczny pociąg do tej samej płci z osobami (heteroseksualnymi mężczyznami), którzy czerpią podniecenie seksualne z noszenia/fantazjowania o noszeniu kobiecych ubrań/bycia kobietami.
Seksuolog Havelock Ellis (1859-1939) spopularyzował termin “inwersja seksualna” na początku XX wieku. Jednak to Magnus Hirschfeld ukuł termin “transseksualista” w oparciu o wcześniejsze teorie inwersji seksualnej, czyli homoseksualizmu, co jeszcze bardziej utrwaliło wyobrażenia o homoseksualnych umysłach/duchach “uwięzionych w niewłaściwych ciałach”.
W latach 50-tych, gdy większa wiedza medyczna na temat hormonów płciowych w połączeniu z wcześniejszymi teoriami inwersji seksualnej/homoseksualizmu/transseksualizmu połączyła się, seksuolog John Money (który później stworzył teorię “Tożsamości Płciowej”) rozpoczął eksperymenty nad “poprawianiem” niemowląt/małych dzieci, które wydawały się być interseksualne (hermafrodytyczne), początkowo poprzez operacje, a później w razie potrzeby za pomocą hormonów.
Dr John Money i Teoria Tożsamości Płciowej
Transkrypt filmu “Czym jest kobieta? Co to jest kobieta?”
W tym samym czasie endokrynolog Harry Benjamin (ojciec transseksualizmu) zaczął używać “żeńskich” hormonów do leczenia mężczyzn, których zdiagnozował jako transseksualnych na podstawie swojej Skali Dezorientacji Płciowej (Gender Disorientation Scale), skali, którą zapożyczył od dr Alfreda Kinsey’a (Sexual Behavior in the Human Male (1948), łącząc badania nad seksualnością Kinsey’a z jego teoriami transseksualnymi.
Harry Benjamin leczył TYLKO mężczyzn, którzy identyfikowali się jako geje, stosując żeńskie hormony i operacje transseksualne, mimo że przeważnie miał TYLKO heteroseksualną męską klientelę. Ci domniemani “geje” byli kandydatami do zmiany płci, aby umożliwić im pociąg do osób tej samej płci i wydawać się heteroseksualnymi po przejściu [tranzycji]. To, czego Benjamin i inni seksuolodzy, psychiatrzy i psycholodzy nie przewidzieli, to duża liczba heteroseksualnych (zazwyczaj żonatych z dziećmi) mężczyzn, którzy fetyszyzowali (byli seksualnie pobudzani przez) kobiece ubrania, aby stworzyć podziemne grupy/systemy komunikacji ze sobą. Komunikując się między sobą i takimi jak oni sami, dzielili się tym transseksualnym skryptem Benjamina wymaganym do tranzycji seksualnej.
W skrócie, ci heteroseksualni mężczyźni wypowiadali ogólną (domniemaną) zniewieściałą, fikcyjną gejowską narrację (historię), która wyglądała mniej więcej tak: Zawsze byli dziewczęcy, lubili dziewczęce rzeczy, od kiedy byli całkiem mali, a później zaczęli mieć seksualne uczucia/pociąg w kierunku innych mężczyzn.
Tego typu fałszywe historie wprowadzają tych mężczyzn na szybką ścieżkę do tranzycji. W ten sposób, ich pociąg w stosunku do mężczyzn, poprzez wyglądanie na kobietę, mogli prezentować jako coś co wygląda na to, że są heteroseksualni, a nie gejowscy.
Od lat 50-tych i 60-tych, transseksualizm został poszerzony do transgenderyzmu, terminu parasolowego używanego w celu objęcia/zwiększenia puli mężczyzn/kobiet, którzy odbiegają nawet nieznacznie od twardych norm męskości/kobiecości (seksualnych).
Również proces transformacji uległ znacznej zmianie w czasie. Wcześniej kandydat na osobę transseksualną przechodził przez kilkuletni proces, zanim podano mu hormony lub przeprowadzono operację. Dzisiaj recepty na hormony (“skrypty”) są wydawane po zaledwie kilku krótkich spotkaniach z terapeutą/specjalistą ds. płci, a co jeszcze bardziej niepokojące, w niektórych przypadkach, bez żadnego spotkania, ale za pośrednictwem internetowych “specjalistów ds. płci” po kilku 45-minutowych sesjach.
Jak branża medyczna zarabia na osobach transpłciowych (to maszynka do robienia pieniędzy)
Uczucia/koncepcje/idee związane z tranzycją konkretnie sięgają homofobii i ustalonych norm płci. Dziś, pomimo postępu w dziedzinie gejostwa/lesbijstwa, nawet liberałowie o najlepszych intencjach ujawniają swoją wewnętrzną homofobię, popierając, a nawet zachęcając do tranzycji wśród nastolatków, nawet u dzieci, które wydają się być gejami lub lesbijkami. Zniewieściali chłopcy i chłopczyce są nowymi celami liberalnej lewicy. Dzieci, gdyby pozostawić je ich własnej naturze i nie ingerować w nie psychicznie/medycznie, prawdopodobnie wyrosłyby na zdrowych, szczęśliwych dorosłych gejów lub lesbijki.
Tymczasem specjaliści i rodzice są na siłę karmieni ideą, że dzieci “rodzą się w złym ciele”; i w obecnym klimacie poprawności politycznej są naciskani, by ślepo akceptować politykę dotyczącą transseksualistów, albo ryzykować, że zostaną uznani za niekompetentnych, nieetycznych, nieczułych i/lub noszący znamiona nadużyć.
Właśnie z powodu tego obecnego trendu chłopięcości/dziewczęcości typu “wszystko albo nic” stworzyłam ten poradnik. Dla rodziców, którzy czują/wierzą, że istnieją wymiary męskości i kobiecości, dla rodziców, których dziecko zostało nazwane przez autorytety (nauczycieli, doradców, dyrektorów itp.) transpłciowe, dla rodziców dzieci pijących „trans oranżadkę” ze szkolnych automatów z napojami, domowych lodówek przyjaciół i zbyt wielu wirtualnych lodówek w sieci.
Dysforia płciowa
Ta diagnoza według podręcznika DSM-5 była wcześniej znana jako zaburzenie tożsamości płciowej. Aby dziś zdiagnozować dysforię płciową, osoba musi wykazywać silną i trwałą identyfikację międzypłciową (a nie tylko pragnienie jakichkolwiek postrzeganych korzyści kulturowych wynikających z bycia przedstawicielem drugiej płci). U dzieci zaburzenie objawia się sześcioma (lub więcej) z poniższych czynników przez okres co najmniej 6 miesięcy, a u młodzieży i dorosłych – dwoma:
— wielokrotnie deklarowane pragnienie bycia lub naleganie, że jest się osobą przeciwnej płci,
— u chłopców preferowanie przebierania się lub symulowania stroju kobiecego; u dziewcząt naleganie na noszenie wyłącznie stereotypowo męskiej odzieży,
— silne i trwałe preferencje dotyczące ról międzypłciowych w realistycznych zabawach lub uporczywe fantazje o byciu osobą przeciwnej płci,
— silne odrzucanie typowych zabawek/gier, w które zazwyczaj bawią się przedstawiciele swojej płci,
— intensywne pragnienie uczestniczenia w stereotypowych grach i zabawach drugiej płci,
— silna preferencja na towarzyszy zabaw płci przeciwnej,
— silna niechęć do własnej anatomii seksualnej,
— silne pragnienie posiadania pierwotnych (np. penis, pochwa) lub wtórnych (np. menstruacja) cech płciowych drugiej płci.
U młodzieży i dorosłych zaburzenie objawia się takimi objawami jak: deklarowane pragnienie bycia osobą przeciwnej płci, częste odgrywanie osoby przeciwnej płci, chęć życia lub bycia traktowanym jako osoba przeciwnej płci, przekonanie, że ma się typowe uczucia i reakcje osoby przeciwnej płci.
Utrzymujący się dyskomfort związany ze swoją płcią lub poczucie niestosowności w roli płciowej tej płci.
U dzieci zaburzenie to objawia się jednym z następujących objawów: u chłopców twierdzenie, że jego penis lub jądra są obrzydliwe lub znikną, lub twierdzenie, że lepiej byłoby nie mieć penisa, lub niechęć do zabaw szorstkich i bijatyk oraz odrzucanie męskich, stereotypowych zabawek.
U dziewcząt odrzucenie oddawania moczu w pozycji siedzącej, twierdzenie, że ma lub wyrośnie jej penis, lub twierdzenie, że nie chce mieć piersi lub miesiączki, lub wyraźna niechęć do normalnych kobiecych ubrań.
U nastolatków i dorosłych zaburzenie objawia się takimi objawami, jak zaabsorbowanie pozbyciem się pierwotnych i wtórnych cech płciowych (np. prośba o hormony, operacje lub inne zabiegi mające na celu fizyczną zmianę cech płciowych w celu symulowania drugiej płci) lub przekonanie, że urodziło się pod postacią niewłaściwej płci.
Zaburzenia nie współwystępują z fizycznym schorzeniem interseksualnym.
Zaburzenie powodują klinicznie istotny niepokój lub upośledzenie w sferze społecznej, zawodowej lub innych ważnych obszarach funkcjonowania.
Dysporia płciowa, choć rzadka, stała się tak wyolbrzymiona, że jest synonimem wszystkiego, co dziecko lub dorosły lokuje w obrębie obozu męskiego lub żeńskiego. Na przykład dziecko/nastolatek/dorosły płci męskiej preferuje kolor różowy. Ekstremalne normy społeczne dotyczące płci sprawiają, że takie preferencje są tak niewygodne, że dla wielu osób ogólne upodobania mogą stać się komfortowe tylko wtedy, gdy występują jako wyobrażona płeć przeciwna. Dysproporcja płciowa, w rzeczywistości, choć prezentowana w świecie zewnętrznym (różowy=dziewczyna, niebieski=chłopiec), nie występuje z powodu samego świata zewnętrznego. Dlatego zaimki, kolory, ubrania, łazienki itp. mogą sprawić, że ktoś poczuje się niekomfortowo, ale nie mogą wywołać dysforii. Dysforia pojawia się poprzez ciągłe zmiany fizyczne w ciele, takie jak menstruacja i ewentualnie erekcja. Oba te zjawiska można jednak leczyć poprzez zrozumienie, usunięcie wstydu, rozwój pozytywnego obrazu siebie.
Transpłciowość / Transgenderyzm
Polityczna/społeczna funkcja terminu transgender [transpłciowy] jest właśnie po to, aby usunąć wszelką dokładność. Pozwala to zdezorientowanym, młodym, wykorzystywanym, innym/niechcącym i wszystkim pomiędzy przymierzyć transgenderowy [transpłciowy] płaszcz. Jeśli ktoś go przymierza, jest bardziej skłonny do dokonania zakupu.
Popularne Transgenderowe Trendy-Gry z tożsamościami
Niektóre ze sposobów, w jaki młodzież próbuje transgenderyzmu [transpłciowości], to zmiany powierzchniowe, takie jak fryzury/stylizacje, ubrania, zaimki i wybrane imiona. Jeden z nich, lub kombinacja, lub wszystkie, są następnie wykorzystywane przez młodzież, zazwyczaj z zaufanymi przyjaciółmi. Jakiekolwiek oznaki aprobaty lub poczucie wyjątkowości sprawiają, że młodzież nasila swoją transgenderową grę. Może to oznaczać “coming out” do przyjaciół, rodziców, rodziny, nawet nauczycieli itp. Niektórzy młodzi ludzie otrzymują wiele wsparcia i aprobaty w swoim transgenderowym stroju, od rodziny, przyjaciół i władz szkolnych. Ci, którzy tego nie robią, mają tysiące forów internetowych, promujących transformację, a w przypadku filmów na YouTube, chwalących się tym, jak “wspaniale” jest teraz, gdy są na hormonach lub przeszli “górną operację” i jak bardzo “lepiej” się czują, a wszystko to nakłania młodzież do wytrwania pomimo przeszkód. Ta powierzchniowo modna transformacja, tylko z nazwy, nie jest prawdziwie transgenderowa. Jest to potencjalnie początek stawania się transgenderowym, ale nie jest jeszcze zmianą mentalnie/fizycznie transgenderową samą w sobie.
Transpłciowość – Trans Rzeczywistość vs Trans Trend (Kaprys, moda)
Trans Moda, lub jak my to określamy, Trans Trending, który zbyt szybko stał się wszechogarniający, szczególnie wśród młodzieży lesbijskiej, polega tylko na najbardziej pobieżnej tranzycji. Pomyśl o tym jako o swego rodzaju tranzycji ćwiczebnej, ponieważ nie wymaga ona żadnej tranzycji medycznej (hormonalnej/chirurgicznej). Ale NIE traktuj tych praktyk mniej poważnie niż tranzycje medyczne, ponieważ praktyka trans może dość łatwo doprowadzić do tranzycji medycznej.
Oznaki trans mody, które może przejawiać twój nastolatek
— Męskie nastolatki chcące zapuszczać/stylizować włosy w sposób typowy dla kobiet/kobiece nastolatki chcące ścinać/stylizować włosy w sposób kojarzony z mężczyznami. .
— Zmiana w wyborze ubrań w kierunku ubrań tradycyjnie oznaczonych jako przeciwnej płci.
— Mężczyźni próbujący ukryć/schować swoje genitalia. Kobiety wiążą lub próbują wiązać [ukrywać] swoje piersi. Wiązanie polega na próbie spłaszczenia piersi, aby wydawały się mniej kobiece. Często próbuje się tego dokonać za pomocą bandaży lub kupując bindery (ciężkie, obcisłe staniki, które raczej ukrywają piersi niż je podtrzymują lub podkreślają).
— Jeśli monitorujesz korzystanie z Internetu, zwróć uwagę, czy nastolatek spędza wiele godzin na stronach internetowych poświęconych tematyce trans i/lub ogląda filmy o tematyce trans, zwłaszcza na YouTube i TikTok.
— Stawanie się nadmiernie wrażliwym i skupionym na swoim ciele/wyglądzie, który jest zbyt kobiecy w przypadku dziewcząt, zbyt męski w przypadku chłopców.
— Gdy słyszysz, jak oni sami lub ich przyjaciele używają wobec siebie imion i/lub zaimków płci przeciwnej.
— Prośba o używanie zaimków lub nazw płci przeciwnej, “ujawnienie się [coming out ]” jako osoba transpłciowa.
— Prośba/wniosek o zabranie do terapeuty/specjalisty ds. płci. (Nie jest to dobry pomysł – więcej na ten temat później)
— Zdesperowani nastolatkowie mogą podkradać/zabierać tabletki antykoncepcyjne swoim matkom/siostrom. Nastolatki uprawiające sport mogą chcieć próbować zdobyć sterydy.
Rzeczywistość transpłciowa
Istnieje wiele procedur związanych z tranzycją mężczyzn i kobiet, żadna z nich nie jest rozsądna, i żadna nie prowadzi do rzeczywistej zmiany płci. Wszystkie procedury tranzycyjne są najpierw kosmetyczne, a dopiero potem funkcjonalne.
Procedury transseksualne dla nastolatków i dorosłych mężczyzn
— Elektroliza (usuwanie włosów) zwykle na twarzy, tułowiu i mosznie, co jest niezbędne do późniejszej waginoplastyki.
— Orchiektomia – usunięcie zdrowych jąder, pozostawiając pusty worek mosznowy.
— Waginoplastyka – wykorzystanie penisa i worka mosznowego do stworzenia nowej pochwy, w razie potrzeby do waginoplastyki wykorzystuje się przeszczepy z jelita grubego.
— FFS-Facial Feminization Surgeries [Zabiegi feminizacji twarzy] zazwyczaj obejmujące modyfikację brwi, szczękę, policzki, nos i inne struktury twarzy, aby wydawały się bardziej kobiece.
— Implanty piersi.
— Operacja feminizacji głosu – polega na odchudzeniu (lub skróceniu) grubych męskich strun głosowych w celu podniesienia głosu.
— Chondrolaryngoplastyka [golenie jabłka Adama – zabieg zmniejszenia jabłka Adama, aby wydawać się mniej męskim.
Niektóre skutki operacji zmiany płci męskiej
— Orchidektomia (orchiektomia) zabieg po którym trwale usuwa możliwość przyszłej reprodukcji, chyba że wcześniej zamrożone zostaną plemniki.
— O ile nie powiedzie się rozległa bolesna elektroliza (epilacja) moszny, worek mosznowy użyty do stworzenia labia minora (wewnętrznych warg neo-pochwy) będzie kiełkował włosami łonowymi, powodując ciągłe infekcje drożdżakowe.
— Neo-pochwa może wymagać wielokrotnych operacji, jeśli jedna lub więcej ścian neo-pochwy ulegnie wypadnięciu (wyściółka ściany wypada przez otwór neo-pochwy).
— Regularne irygacje są konieczne, aby zapobiec infekcji drożdżakowej w neo-pochwie.
— Przyjemność seksualna i orgazm są ograniczone i w wielu przypadkach nie są już możliwe.
— FFS – operacje feminizacji twarzy niosą ze sobą wiele zagrożeń; od uszkodzenia nerwów, zmiany mowy, zakrzepów krwi, martwicy, po paraliż i śmierć w przypadku operacji wymagających znieczulenia.
— Feminizacja głosu – operacja wiąże się z ryzykiem trwałej utraty głosu.
Zobacz zdjęcia Chirurgii Feminizacji Twarzy tutaj.
Zobacz informacje i zdjęcia związane z Waginoplastyką tutaj, tutaj i tutaj.
Procedury transseksualne dla dziewcząt i dorosłych kobiet
— Wiązanie piersi – używanie bandaży, bardzo małych lub wielokrotnych staników sportowych lub zakup kamizelek kompresyjnych (binders) w celu spłaszczenia piersi.
— Wypychanie bielizny/kupowanie sztucznych “miękkich” dildosów do wypychania bielizny.
— Sikadła [STP stand-to-pee devices] – różne urządzenia, od domowej roboty do zakupionych, używane przez kobiety do oddawania moczu podczas stania.
— Top Surgery – chirurgiczne usunięcie obu zdrowych piersi w celu lepszej tranzycji do mężczyzny.
— Histerektomia/Owariektomia – chirurgiczne usunięcie zdrowych żeńskich narządów rozrodczych.
— Operacja podwozia – Waginektomia – totalne usunięcie i zamknięcie pochwy, zwykle w połączeniu z falloplastyką i niektórych przypadkach Metoidioplastyką. Metoidioplastyka- odcinanie więzadeł łechtaczkowych w celu uczynienia potraktowanej testosteronem, powiększonej łechtaczki dłuższą. Neofalloplastyka w zależności od metody chirurgicznej, wykorzystująca żeńskie genitalia, tkankę przedramienia, tkankę uda, tkankę łydki, a czasem kość z nogi do ordynarnego skonstruowania sztucznego neo-penisa.
Niektóre skutki uboczne praktyk i operacji tranzycji kobiecych
— Niebezpieczeństwa związane z wiązaniem piersi obejmowały, ale nie ograniczały się do:
1. Posiniaczone i/lub złamane żebra,
2. Problemy z płucami,
3. Problemy z plecami,
4. Uszkodzenie naczyń i tkanek,
5. Zmniejszony przepływ krwi do serca, co zwiększa ryzyko ataku serca,
6. Zmniejszona pojemność płuc (30-40% pojemności)
7. Zakrzepy krwi
8. Costochondritis – zapalenie żeber
9. Trwała utrata czucia/mętlik w okolicy klatki piersiowej
10. Śmierć
— Wypychanie bielizny może powodować ogólne otarcia i zwiększony zapach i możliwy wzrost zakażenia drożdżami w rejonie żeńskich narządów płciowych.
— Kobiety używające urządzeń STP w celu uzyskania dostępu do męskich toalet/zamkniętych pomieszczeń zwiększają ryzyko przemocy i napaści seksualnej, jeśli płeć kobiety stanie się znana lub podejrzana.
— Chirurgia związana z obcięciem piersi pozostawia wyraźne, trwałe blizny. Tkanka bliznowata po operacji może/jest przyczyną ograniczenia zakresu ruchu górnej części ciała. Operacja ta zmniejsza ryzyko raka piersi, ale go nie eliminuje. Jeśli w rodzinie istnieje historia z rakiem piersi, to może sprawić, że mammografia stanie się prawie niemożliwa, co obniża wykrywalność raka w przypadku jego podejrzenia, zwiększając tym samym śmiertelność wśród transseksualnych pacjentek,. Jak w przypadku każdej poważniejszej operacji wymagającej znieczulenia, ogólne ryzyko dotyczy również operacji obcięcia piersi.
— Histerektomia/Owariektomia – poza ogólnym ryzykiem chirurgicznym, trwała sterylizacja.
— Operacje podwozia – powikłania po tych operacjach są zbyt liczne, aby je opisać. Krótka lista głównych powikłań to utrata wrażliwości seksualnej, utrata zdolności do orgazmu, niszczące blizny w okolicy genitaliów, przedramion, dolnej części nogi, uda, górnej części tułowia, brzucha. Nekroza neo prącia. Trwałe uszkodzenia przedramion, dolnej części nogi, uda, górnej strony tułowia. Przetoki moczowe. Zatrzymanie moczu. Ciągłe infekcje okolic narządów płciowych. Krwiaki.
Zobacz zdjęcia związane z obcinaniem piersi tutaj.
Zobacz zdjęcia związane z Metoidioplastyką tutaj i tutaj.
Zobacz zdjęcia związane z Falloplastyką zdjęcia i informacje tutaj, tutaj i tutaj.
Transpłciowe kuracje hormonalne
Zazwyczaj pierwszym sposobem leczenia dysforii płciowej są hormony/blokery hormonalne. Jeśli pacjent z dysforią płciową zdecyduje się na tranzycie i utrzymanie wyglądu płci przeciwnej, hormony będą musiały być podawane przez cały okres życia pacjenta.
Hormony stosowane u mężczyzn przechodzących transformację w celu uzyskania wyglądu kobiety:
Leki antyandrogenowe – używane do blokowania działania naturalnego testosteronu wytwarzanego przez organizm mężczyzny.
Estrogen – syntetyczny hormon używany do produkcji drugorzędnych cech kobiecych, takich jak bardziej miękka skóra, możliwy wzrost tkanki piersi, wzrost podskórnego tłuszczu wokół bioder, zmiękczenie twarzy i ogólnego ciała.
Progestageny – używane sporadycznie, jeśli estrogen nie wydaje się działać lub nie działa wystarczająco szybko.
Efekty uboczne stosowania hormonów płci przeciwnej w męskiej tranzycji, obejmują między innymi
— Obciążenie wątroby/choroba wątroby
— Zakrzepy krwi
— Zwiększone ryzyko wystąpienia cukrzycy
— Zwiększone ryzyko chorób serca
— Zwiększone ryzyko wystąpienia kamieni żółciowych
— Zwiększone ciśnienie krwi
— Zmiany rytmu serca z powodu wysokiego wzrostu poziomu potasu we krwi.
— Zmiany w atrakcyjności seksualnej
Trwałe zmiany u mężczyzn z powodu hormonów płci przeciwnej w przypadku [mimo] przerwania tranzycji
— rozrost piersi i bezpłodność
Hormony stosowane u kobiet w czasie tranzycji w celu uzyskania wyglądu męskiego
— Blokery dojrzewania – medykamenty, które tłumią naturalne hormony wzrostu organizmu uwalniane z przysadki mózgowej.
— Testosteron – syntetyczny hormon używany do produkcji wtórnych cech męskich u kobiet, takich jak redystrybucja tłuszczu podskórnego, wzrost tłuszczu trzewnego. Zwiększenie muskulatury. Pogrubienie skóry. Zwiększenie owłosienia ciała, łysienie typu męskiego. Zwiększenie popędu płciowego. Zwiększony zapach ciała i pochwy. Pogrubienie strun głosowych, obniżenie głosu. Zwiększenie wzrostu łechtaczki o kilka centymetrów. Zatrzymanie miesiączki.
Efekty uboczne stosowania hormonów płci przeciwnej w kobiecej tranzycji, obejmują między innymi
— Wzrost liczby czerwonych krwinek
— Trądzik
— Choroby wątroby
— Rozwój objawów, które naśladują PCOS (zespół policystycznych jajników)
— Sztywność tętnic
— Oporność na insulinę
— Wzrost poziomu kallikrein (większe ryzyko raka)
— Wzrost poziomu homocysteiny (zwiększający wczesne objawy chorób serca)
— Wzrost wagi/tłuszczu wisceralnego i hematokrytu
— Wzrost poziomu trójglicerydów
— Cukrzyca
— Wzrost ryzyka wystąpienia różnych nowotworów (piersi/macicy/jajnika) z powodu aromatyzacji testosteronu, co oznacza, że ciało kobiety będzie naturalnie próbowało regulować się do naturalnego stanu kobiecego. W ten sposób, wysoki poziom testosteronu regularnie wprowadzany do organizmu w celu tranzycji będzie konwertowany do estrogenów. Wzrost następnie tego syntetycznego estrogenu, zwiększa ryzyko raka.
— Rozrzedzenie ścian pochwy.
— Wzrost chorób pochwy (ciągłe infekcje drożdżakowe/bakteryjne)
— Trwające infekcje dróg moczowych
— Potencjalna bezpłodność
— Zmiany w atrakcyjności seksualnej / zachowania
— Zmiany w zakresie emocjonalnym/temperaturze i ogólnym temperamencie
— Choroby autoimmunologiczne
Trwałe zmiany u kobiet z powodu hormonów płci przeciwnej w przypadku [mimo] przerwania tranzycji
— Wypadanie włosów
— Zmiana głosu
— Wzrost łechtaczki
Podsumowanie:
W skrócie, diagnozowanie transgenderyzmu (Dysporii Płciowej) jest tak samo obarczone komplikacjami jak hormony i operacje stosowane w leczeniu tego zwanego schorzenia. Gdyby to nie było wystarczająco skomplikowane, to dysforia płciowa jest obecnie legalnie diagnozowana/leczona u dzieci w wieku tak młodym jak 2 i 3 latka.
Nasz świat przeszedł gwałtowny zwrot od wcześniejszych ruchów mających na celu zwiększenie ograniczeń płciowych nakładanych na mężczyzn i kobiety, do diagnozowania chłopców i dziewczynek, którzy bawią się “niewłaściwą” zabawką. Ze wszystkich powodów, dla których obie płcie mają wiele powodów, by czuć się niekomfortowo, to patologizowanie w imię zysku naszego niepokoju za pomocą coraz ciaśniejszego kaftanu bezpieczeństwa dla płci, tylko zwiększa to medycznie usankcjonowane samookaleczenie zwane Transpłciowością.
Zostawię was z kilkoma ogólnymi wskazówkami dla rodziców/opiekunów, zainteresowanych:
1). Staraj się słuchać bez nadmiernego reagowania lub osądzania. Reagowanie osądzające odcina możliwość prowadzenia sensownej dyskusji.
2). Zachowaj spokój i racjonalność. Ważnym jest, aby stworzyć bezpieczną przestrzeń do otwartej dyskusji na trudne tematy. Jeśli to konieczne, powiedz po prostu, że potrzebujesz trochę czasu, aby przemyśleć sytuację przed dalszą dyskusją. Wykorzystaj ten czas na poszerzenie swojej wiedzy na temat dysforii płciowej.
3). Nie należy nadmiernie współczuć. Emocje i pomysły nastolatków są często przejściowe, a jeśli zajmiesz się tematem na poważnie zbyt wcześnie, możesz nieumyślnie wzmocnić kwestię, która mogła ulec rozmyciu, jeśli zostawiłbyś ją w spokoju [przeczekał].
4). Z drugiej strony, jeśli gwałtownie argumentujesz przeciwko temu, co mówi nastolatek, może to wywołać bunt. Dlatego postaraj się, aby Twoje odpowiedzi były miłe w tonie, ale neutralne w treści.
5). Zbieraj informacje. Zbierz informacje na początku za pomocą pytań otwartych, aby uzyskać pełny obraz: Kiedy te uczucia zaczęły się pojawiać? Co spowodowało te uczucia? Co dzieje się teraz w jego/jej życiu? itp.
5). Unikaj pouczania. Unikaj protekcjonalności i staraj się unikać osobistych stwierdzeń, które spowodują, że dziecko/dorosły zacznie się bronić.
6). Komunikuj się za pomocą jasnych, konkretnych słów i unikaj słownej, abstrakcyjnej terminologii.
7). Zachęcaj do badań i krytycznego myślenia o przyczynach transseksualizmu oraz o ryzyku/powikłaniach związanych z hormonami i operacjami.
8). Przekierowanie. Szukaj i zachęcaj do działań/zainteresowań, które poprawiają ogólny obraz ciała i/lub pewność siebie, takich jak: podnoszenie ciężarów, sport, aikido lub inne sztuki walki, bieganie, sztuka, pisanie, rzemiosło itp.
9). Znajdź pozytywne, silne wzorce tej samej płci (gender) poprzez książki, telewizję, filmy, artykuły, internet itp.
10). Monitoruj korzystanie z Internetu. Duża część trendu transgenderowego jest napędzana przez komunikaty online i treści w mediach społecznościowych, gdzie wskazówki dotyczące niebezpiecznych praktyk, takich jak wiązanie piersi, są swobodnie udostępniane i zachęca się od nich.
11). Spróbuj ustalić, czy występują inne problemy, które mogą komplikować sytuację. Na przykład depresja, myśli samobójcze, cięcie się, lęk, zaburzenia odżywiania, problemy z rówieśnikami lub społeczne lub trudności w nauce, problemy w relacjach, zażywanie narkotyków/alkoholu itp. mogą powodować znaczny stres i należy je rozważyć oraz zająć się nimi. Jeśli próba samobójcza została podjęta lub wyrażona, albo nawet mocno podejrzewana, należy natychmiast szukać pomocy specjalisty.
12). Nie poddawaj się automatycznie nazywaniu dziecka/dorosłego za pomocą preferowanych zaimków płciowych. Na przykład, nie zaczynaj automatycznie odnosić się do swojej córki jako “on” lub “jego”. Nie rób z tego wielkiej sprawy ani nie bądź niegrzeczny, ale raczej po prostu zacznij od poproszenia o cierpliwość w dostosowaniu się do sytuacji i powiedz, że potrzebujesz czasu na przetworzenie wszystkiego, aby kupić sobie trochę czasu na wymyślenie, jak postępować w zaistniałej sytuacji.
13). Prowadź własne badania zagadnienia i kwestionuj to, co czytasz. Kiedy w wiadomościach ktoś cytuje statystyki, czy podają one źródło danych? Jeśli tak, sprawdź faktyczne źródło, aby ustalić, jak przeprowadzono badania (ilu uczestników? Jakie były warunki? Jak długo trwało badanie? Metodologia, itp.). Jeśli nie podano żadnego źródła, to prawdopodobnie jest to tylko więcej transgenderowej propagandy przekazywanej łatwowiernemu społeczeństwu, mającej na celu zdobycie sympatii i promowanie tranzycji.
14) Jeśli zdecydujesz się lub musisz szukać pomocy psychicznej dla swojego dziecka/nastolatka lub dla siebie w postaci terapeuty/psychologa/psychiatry, uważaj. Wiele osób z branży psychiatrycznej opowiada się zdecydowanie za tranzycją na przeciwną płeć w przypadku wyrażenia odchyleń od normy. Zalecamy, aby nie korzystać z usług terapeutów/specjalistów ds. płci. Znajdź specjalistę od zdrowia psychicznego, który będzie bardziej obiektywny i mniej subiektywny.
Więcej informacji można uzyskać wysyłając e-mail na adres thedirtfromdirt@yahoo.com.
Chcę z powrotem moją płeć! – Osoby transpłciowe, które żałują zmiany płci – napisy PL
Najnowsze komentarze