Kayfabe – tworzenie iluzji
Pierwsza zasada fight clubu to nie mówić o fight clubie.
Pomimo tego, że termin ten jest stosowany w wrestlingu to świetnie się nadaje do opisu pewnych zjawisk np. na scenie politycznej.
W wrestlingu zawodowym „kayfabe” (kej-fejb) to przedstawianie inscenizowanych wydarzeń w branży jako „prawdziwych” lub „rzeczywistych”, w szczególności przedstawianie konkurencji, rywalizacji i relacji między uczestnikami jako autentycznych, a nie inscenizowanych. Termin kayfabe ewoluował i stał się swego rodzaju słowem-kluczem służącym do utrzymywania tej „rzeczywistości” w bezpośredniej lub pośredniej obecności ogółu społeczeństwa.
Uważa się, że termin “kayfabe” powstał jako slangowy termin oznaczający “ochronę tajemnic biznesu”. Sam termin “kayfabe” może ostatecznie pochodzić od Świńsko Łacińskiej formy “fake” (“ake-fay”) lub wyrażenia “be fake [bądź fałszywy]”.
Kayfabe w Stanach Zjednoczonych jest często postrzegane jako zawieszenie niewiary, które jest wykorzystywane do tworzenia pozawrestlingowych aspektów promocji, takich jak waśnie między zawodnikami (feudy), fabuły i postaci (gimmicki) w sposób podobny do innych form fikcyjnej rozrywki. W kategoriach względnych, wrestler łamiący kayfabe podczas pokazu można porównać do aktora łamiącego postać przed kamerą. Ponadto, ponieważ wrestling odbywa się przed publicznością na żywo, której interakcja z pokazem ma kluczowe znaczenie dla jego sukcesu, kayfabe można porównać do czwartej ściany w aktorstwie teatralnym, ponieważ prawie nie istnieje konwencjonalna czwarta ściana. Ogólnie rzecz biorąc, wszystko w profesjonalnym show wrestlingowym jest do pewnego stopnia oskryptowane lub “kayfabe”, nawet jeśli czasami jest przedstawiane jako prawdziwe życie.
Undertaker vs HHH
Kayfabe [tworzenie iluzji] było zaciekle utrzymywane przez dziesięciolecia, ale wraz z pojawieniem się internetowej społeczności wrestlingowej i ruchu rozrywki sportowej, przemysł pro-wrestlingowy stał się mniej zaniepokojony ochroną tak zwanych tajemnic zakulisowych i zazwyczaj utrzymuje kayfabe tylko podczas pokazów. Kayfabe jest czasami łamane podczas pokazów, zwykle w przypadku prawdziwych kontuzji podczas meczu lub oddawania hołdu wrestlerom.
Kayfabe to skrótowy termin, który obejmuje uznanie zainscenizowanej, oskryptowanej natury profesjonalnego wrestlingu, w przeciwieństwie do sportu wyczynowego, mimo że jest przedstawiany jako autentyczny. Początkowo ludzie “w branży” (zarówno wrestlerzy, jak i osoby pracujące za kulisami) używali terminu kayfabe jako kodu wśród osób zajmujących się zawodowo wrestlingiem, omawiając sprawy publicznie bez ujawniania scenariusza. Jako koncepcja, kayfabe obejmuje zarówno fakt, że mecze są oskryptowane, jak i to, że wrestlerzy odgrywają postacie w swoich programach. W przeciwieństwie do aktorów, którzy wcielają się w swoje postacie tylko na planie lub na scenie, profesjonalni wrestlerzy często pozostają “pod postacią” poza występami, zwłaszcza podczas interakcji z fanami, starając się zachować iluzję profesjonalnego wrestlingu. Z kolei coś, co nie jest kayfabe, czy to walka na serio, czy zdradzanie kulisów organizacyjnych, jest określane jako “shoot [strzelanina]”.
Chociaż ustawiany i scenariuszowy charakter wrestlingu był jawnym sekretem, to nie był on powszechnie tak uznawany przez ludzi z branży. Często zapaśnicy i promotorzy upewniali się, że rywale na ekranie nie byli widziani podczas jedzenia lub podróżowania razem między pokazami i tak dalej. W tamtym czasie było kilka sporadycznych błędów, takich jak incydent z 1987 roku, w którym policja aresztowała The Iron Sheika i Hacksaw Jim Duggana, rzekomych rywali w nadchodzącym meczu w Madison Square Garden, gdy siedzieli razem w samochodzie, pijąc i futrując się kokainą. Pierwsze publiczne uznanie przez głównego znawcę inscenizowanego charakteru wrestlingu miało miejsce w 1989 roku, kiedy właściciel World Wrestling Federation, Vince McMahon, zeznał przed Senatem stanu New Jersey, że wrestling nie jest sportem wyczynowym.
Zeznanie ze strony McMahona miało na celu uniknięcie ingerencji ze strony stanowych komisji sportowych oraz uniknięcie płacenia podatków nakładanych przez niektóre stany na dochody z imprez sportowych odbywających się w tym stanie, a także uniknięcie konieczności spełnienia wymogu zatrudniania lekarzy przez, co było ogólnie obowiązkowe w przypadku legalnych sportów kontaktowych, które wiążą się ze znacznym prawdopodobieństwem kontuzji. Era wrestlingu zawodowego od tego czasu została opisana przez analityków jako „neo-kayfabe”, w której fabuła może stać się prawdziwym życiem i odwrotnie, zacierając w ten sposób różnicę między fikcją a tym co faktycznie ma miejsce, dając widzom współudział w tworzeniu spektaklu.
Zobacz na: Dlaczego toksyczny trybalizm niszczy nasze społeczeństwo i co z tym zrobić?
5 eksperymentów psychologicznych, które pomagają zrozumieć współczesny świat
Dr Mattias Desmet i Psychologia Totalitaryzmu
Najnowsze komentarze